به بي نشانه نشانده اي
تير خلاص را.
خلاصه بگويم
زير پايت
نردباني بودم
ريشه دار
در خاك
بالاي سرت
ابري
هميشه آبستن.
من بودم.
روي شانه ام
تو
نشسته بودي
آرام
و تماشا ميكردي
همه دشت هايي را كه خيال من بودند و تو
خيال مي كردي-فقط-
كه مال تواند
همه شان
با چشمه و اسب هاي وحشي نر.
نردبان
نرسيده به فردا
اما
نگاه كن كه تباه شد
آرزوهايي كه داشتيم.
ديگر
نه شانه/رقص خانه ي تو و
نه خيال/مال من و
نه دشت.دشت.
از من گذشت
اين همه خالي دلگير قاب از تو و
خواب از تو و
افسوس از تو و
كه نگذاشتي تمام كنم.
من
اما
تمام شده ام
براي تو.

عليرضا معتمدي