سه روز است كه توي اتاق اسپند دود مي كنم و هر شب خواب كوهن را مي بينم كه از راهروهاي تودر تو خودش را بهم نشان مي دهد و هي مي گويد:dance me to the...من هم دستم را بهش مي دهم و...
از خواب كه مي پرم مي فهمم اينجا جاي خوبي است.تاريك تاريك است. فقط بعضي وقتها نور موبايل است كه همه جا را روشن مي كند و بعد دوباره تاريكي...سياهي...كرخت شده م آنقدر كه نمي توانم از جايم بلند شوم تا سيگاري بخرم.من كه هميشه مراقب بودم..تا آخرين جايي كه مي توانم بكشم و هي مي كشم.
من اين پنجره ي بزرگ رو به خيابان را دوست دارم.هر روز غروب كه مي شود رو به آن مي ايستم/لبهايم را به شيشه مي چسبانم و منتظر مي مانم.تنها لطف تنهايي اين است كه ديگر كسي نيست كه مدام گوشزد كند كه نمي شود هم بوچلي و پاوارتي گوش داد هم ستار و ابي و داريوش.اما در تنهايي من همه اينها را مي شود با هم گوش داد.حرف همه شان يكي است:
خفه شو دختر-بخواب-گريه هم نكن-درياي عشق ساحل داشت منتها تو كون گشاد بودي و پارو نزدي-حالا هم به هيچ جا نرسيدي.


هرروز غروب اينها زير اين پنجره از هم خداحافظي مي كنند
من همچنان لبهايم به شيشه اند.سيگاري روشن مي كنم و غيبتهاي دانشگاه
را مي شمارم-يكهو مي ترسم و دلم خالي مي شود انگار.قول مي دهم فردا سر
بزنم.ولي اين تاريكي به من چسبيده.چشمهايم به نور عادت ندارند.
مي بيني اگر به تو زنگ نزدم براي همين تاريكي بود.بيست روز است كه من اينجا خوابم.گريه نكن بيدار كه شوم حتمن برايت نقاشي مي كشم يا به يادت عكسي مي گيرم.


سه روز است كه توي اتاق اسپند دود مي كنم براي خودم/ براي تو و براي تنهايي كه انقدر زود بزرگ شد...
بهمن ماه/شهرك مخابرات