اعتراف?يا هر چيز ديگه

سال اول دانشگاه كه بودم مي خواستم ازدواج كنم.خيلي دلم مي خواست/شايد چون بهترين انتخابم بود.و هست.نشد يني نمي شد/فكر مي كردن كله شقيم ولي نبوديم/انقدر نشد تا شديم.يني نفهميديم چه جوري مي شه همه رو راضي كرد/انقدر به مطمئن ترين انتخابم شك كردم تا رفت.
گذشته/به قول گلي ترقي:دلتنگي براي گذشته مثل عشقبازي با زني مرده ست./ديگه جزيي گذشته شده/انقدر زود تبديل به يه خاطره و حسرت شد كه نفهميديم اين چار سال چطور گذشت.شايد من نتونستم اولويت هامو تشخيص بدم/مي خواستم برم و يه كسي بشم/مي خواستم همه چيز داشته باشم بعد برگردم.اما بازم به قول ترقي:نمي دونستم عشق منتظر آدماي جاه طلب و مغرور نمي مونه.خوب نموند ديگه.
نمي دونم يه جور حس از دست دادن دارم/خيلي وقتا يني هميشه تونست جاي خيلي ها رو حتي خودمو واسم پر كنه من اما نه...از آدم پارانوييدي مث من كاري برنمياد.مرداد ماه انگار همين ديروز بود كه مي گفت نرو/بمون.ولي من خودخواهي كردم.يني...يني هيچي/يني بي خيال.


پ.ن1:اصلن مي گم اين وبلاگ به چه دردي مي خوره وقتي نمي شه توش گريه ت رو نشون بدي؟يا بگي انقدر اشك هست كه هيچ جا رو نمي بيني!!!نمي شه صفحه مانيتور رو پاره كرد...
پ.ن2:مي دونم خسته كننده ست بياييد مدام حديث نفس يكي ديگه رو بخونين.اما اين واسه من بهترين راه واسه خلاص شدن از احساساي خرابه...

خوب دلم تنگ شده/نمي تونم تحمل كنم...هيچ خبري ندارم و همين ندونستنه عذاب مي ده ديگه...