اشكهايم همين جور مي ريزد.تلويزيون روشن است و
من براي دومين بار در اين 22 سال مرگ يكي از
شخصيت هاي محبوبم را مي بينم.من از اين تيتر خبرها
بالا مي آورم.صدام اعدام شد.
هرچي كه توي سرم مي آيد مي گويم:ديوسها/پفيوزها
مادر قحبه هاي بي پدر! به چه حقي ديكتاتور محبوبم را
اعدام كرديد.مي زند به سرم كه يك ميل پر از ناسزا و
اعتراض براي كاخ سفيد بنويسم.
ما توي جنگ نه از دست داديم نه بدست اورديم.به قول
مامانه بيشتر بهمان خوش گذشت.براي همين هم
نمي خواهم به تصوير عزيزي كه از صدام داشتم لطمه
بخورد.حالا هي خبر مرگش را چاپ كنيد.عراقيهاي
احمق شادي مي كنند.و يك مشت خانواده شهيد و جنگي
ديوس شيريني پخش كنند.من از بوش متنفرم.براي همين
حاضر نيستم هيچ وقت پايم را توي آمريكا بگذارم.چيه
مي خنديد؟حتمن مي گيد كي رات مي ده؟بخنديد.اما من هيچ
وقت از مرگ كسي ناراحت نمي شم.وقتي پاي بهترين و
محبوبترين شخصيت زندگي م در ميان باشد.بعد از بابام و صدام
به طرز عجيبي از شارون خوشم مي آيد.
باز هم مي گويم صدام براي من نمي ميرد.تو زنده اي حسين...